Wspólnota Żywego Różańca

To grupa ludzi, którzy modlą się każdego dnia na różańcu. Powstała jako jedna z pierwszych wspólnot w parafii, w 2003 roku i obecnie liczy ok. 100 osób. W każdą pierwszą sobotę miesiąca członkowie spotykają się na Eucharystii sprawowanej w intencji wspólnoty (wcześniej modlą się Godzinkami o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, a w okresie Wielkiego Postu – Godzinkami do Matki Bożej Bolesnej). Odmawiają wspólnie Modlitwę Różnicową przed Najświętszym Sakramentem z rozważaniem tajemnic. Po modlitwie następuje wymiana tajemnic i ich błogosławieństwo. Osobom chorym, które nie mogą uczestniczyć w spotkaniu, panie zelatorki zanoszą „tajemniczki” do domu. Widocznym znakiem wspólnoty podczas uroczystości parafialnych jest sztandar Królowej Różańca Świętego ufundowany przez jej członków.

Historia powstania Żywego Różańca

Uświęcajcie swe dusze,
a z Różańcem w ręku wypraszajcie lepsze jutro światu”

(Sługa Boży ks. August kard. Hlond, Prymas Polski)

W 1799 roku, 22 lipca w lyońskiej rodzinie Jaricot przyszła na świat dziewczynka – Paulina Maria. We Francji trwała rewolucja francuska obracając się przeciwko Kościołowi i religii. Paulinę ochrzcił potajemnie ukrywający się kapłan.

Dziewczynka w dzieciństwie snuła wraz ze starszym bratem marzenia o pracy misjonarskiej. Jednak młodość porwała ją w wir światowego życia. Przyszedł jednak dzień dramatyczny. Nieszczęśliwy wypadek spowodował, że dziewczynie groziła śmierć. Zrozpaczona matka żarliwie błagała Boga o ratunek, ofiarując swoje życie za życie córki. Modlitwa została wysłuchana i pani Jaricot wkrótce zmarła, a Paulina wyzdrowiała. Wydarzenia te, jak i kazania jezuity o. Wurtza doprowadziły do jej nawrócenia. Próżna Dotą 17-latka złożyła ślub czystości. Całą energię spożytkowała, by pomagać młodym robotnicom rodzinnej fabryki. Zachęcała je do modlitwy wynagradzającej Najświętszemu Sercu Pana Jezusa za grzechy świata, prowadziła działalność charytatywną, tracącym zatrudnienie pomagała znaleźć pracę.

Jako 21-letnia dziewczyna założyła Stowarzyszenie Rozkrzewiania Wiary. Cztery lata później powołała do życia Stowarzyszenie Żywego Różańca. Członkinie były zorganizowane w Róże. Każda Róża liczyła 15 osób, bo tyle było wówczas tajemnic Różańca Świętego. Każda z nich codziennie odmawiała „swoją tajemnicę”. Było to modlitewne „zaplecze” pracy misyjnej Kościoła. Do zadań Stowarzyszenia należało propagowanie wartościowej literatury i dewocjonaliów. Każdy członek Żywego Różańca miał obowiązek wprowadzić kolejne pięć osób.

Paulina Jaricot, założycielka wszystkich tych dzieł, ciężko zachorowała na serce. Udała się do Ojca Świętego Grzegorza XVI i uzyskała błogosławieństwo oraz poparcie dla swojej działalności. Papież udzielił też dziełu Żywego Różańca wiele przywilejów. Były to przede wszystkim odpusty.

W naszych czasach nie zmieniły się zadania i struktura Żywego Różańca, z tym że jedna Róża – to obecnie 20 osób, bo tyle mamy tajemnic różańcowych. Oprócz codziennego odmawiania „swojej” tajemnicy różańcowej, dawania świadectwa wiary swym życiem, członkowie Żywego Różańca powinni pracować nad swą formacją duchową. Okazją do tego są comiesięczne spotkania przy okazji zmiany tajemnic różańcowych. Dwie intencje modlitwy – ogólna i misyjna – są wspólne dla całego Kościoła.

Gdyby ktoś chciał przyłączyć się do naszej Rodziny Różańcowej wystarczy przyjść w pierwszą sobotę miesiąca na Mszę Świętą i zmianę tajemnic różańcowych i zgłosić chęć podjęcia wspólnej modlitwy.

Różaniec

Słowo różaniec pochodzi z łaciny i oznacza wieniec róż. Sama róża jest jednym z wiatów symbolizujących Dziewicę Maryję. Różaniec jest nabożeństwem maryjnym. Składa się z kilku innych modlitw: Składu Apostolskiego, Ojcze Nasz, Pozdrowienia anielskiego oraz modlitwy Chwała Ojcu. Przyjęło się powszechnie ustanowienie różańca przypisywać św. Dominikowi, założycielowi zakonu Dominikanów. Według św. Ludwika Grignion de Montfort „Różaniec został dany Kościołowi przez św. Dominika, który otrzymał go od Najświętszej Maryi Panny jako środek nawróceniu albigensów i innych grzeszników.

Grzegorz XIII pisał: „Różaniec został wprowadzony przez św. Dominika, aby uśmierzyć gniew Boży i wyjednać wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny”.

Sykstus V nauczał w 1586 r w encyklice „Deum Innefabilis”, że „święty Psałterz lub Różaniec natchniony przez Ducha Świętego, został założony przez św. Dominika”.

Różaniec to modlitwa z mocą. Kiedy w wieku XVI pojawiły się wielkie herezje, a najazdy tureckie zagrażały Zachodowi, papież Pius V wezwał chrześcijan, by modlili się na Różańcu. Po wielkim zwycięstwie odniesionym nad Turkami w bitwie morskiej pod Lepanto papież przypisał ratunek chrześcijaństwa sile tej właśnie modlitwy, ustalił definitywnie jej formę, wyznaczył dzień 7 października na święto Najświętszej Maryi Panny Różańcowej i udzielił modlącym się odpustu zupełnego. Potem różaniec propagowany był przez papieży: Klemensa XII, Leona XIII, Piusa XI, Piusa XII, Jana XXIII, Paweł VI napisał adhortację apostolską o kulcie Maryi pt. “Marialis cultus”, w której podkreśla, że różaniec jest zarysem całej Ewangelii, Jan Paweł II napisał list apostolski „Rosarium Virginis Mariae” wprowadzając Tajemnice Światła do kanonu Różańca Świętego. Różaniec jest ukochaną modlitwą Maryi i dlatego podczas każdego objawienia przychodziła Ona i zachęcała do odmawiania tej modlitwy. Do najsłynniejszych objawień uznanych przez Kościół należą:

• 9-12. grudnia 1531 – cztery objawienia w Guadalupe
• 18-19. lipca do 27. listopada 1830 – dwa objawienia przy ul. du Bac w Paryżu
• 17. września 1846 – objawienie w La Salette
• 11. lutego do 16. lipca 1858 – osiemnaście objawienie w Lourdes
• 13. maja do 13. października 1917 – sześć objawień w Fatimie